در اواخر قرن شانزدهم میلادی برخی از جواهرسازان مغول دو تکنیک جدید در جواهرسازی استفاده کرده و به ابداع اشکال جدید پرداختند. این روش تا کنون نیز در صنعت جواهرسازی کاربرد دارد. در آن روزگاران انها برای اولین بار سنگ‌های قیمتی را همراه با فلزات گرانبها ترکیب کرده و نام این روش را کندان گذاشتند.
آنها در اولین اقدام خود از میناکاری را در داخل و یا پشت برخی از جواهرات استفاده کردند. مینا کاری در گذشته در شبه قاره هند مرسوم بوده اما بعدها توسط اروپاییان به جهان معرفی شد.
استفاده از این شیوه در سراسر قلمرو پادشاهی هندوستان گسترش داده شد ت اینکه در قرن نوزدهم فردی به نام اوتار پارادش در هند شیوه جدیدی از میناکاری را ابداع کرد.
شیوه طراحی جدید این امکان را به جواهرساز می‌داد که از هر نوع سنگ قیمتی و درهر ابعاد و شکلی استفاده کند. با اینکه در شیوه مرسوم تنها امکان استفاده از گوهر‌های یشم و کریستال بوده است.
در قرن 18 و 19 میلادی و با وقوع برخی از تحولات سیاسی در هند ، تولیدات سنتی این کشور به سایر نقاط جهان انتقال پیدا کرد. این انتقالات در سال 1858 و یا تصویب و پیشرفت بریتانیا، شدت گرفت.
البته برخی از افراد و مهاراجه‌های هندی از فعالیت برخی از کارگاه‌ها و کارخانه‌های ساخت جواهر حمایت می کردند هر چند که این جواهرات اغلب توسط انگلیس و اروپاییان خریداری و سفارش داده میشد.
در ادامه نیز برخی از شرکت‌های بریتانیا جواهرسازان هندی را به استخدام خود گرفته و اقدام به تاسیس شرکت‌های جواهرسازی بسیاری در شهر‌های اصلی هند کردند. تولیدات این شرکت‌ها اغلب ترکیبی از هنر سنتی هندی و تکنیک‌های مدرن اروپایی بوده است.
یکی از بهترین و مناسب ترین تغییرات انجام شده، استفاده از روش‌های جدید تراش گوهر بوده که به سبک غربی انجام میشد.
این اقدام سبب شد که جواهرات ساخته شده بیشتر به طرح‌های اروپایی نزدیک باشد تا سبک کندان هندی.
احداث راه اهن در هند نیز سبب شد تا جواهرات تولید شده به راحتی به سایر نقاط این شبه قاره منتقل شده و به سرعت در اختیار سایر مصرف کنندگان قرار گیرد.